Ο κόσμος στροβιλίζεται γύρω σου.
Και εσυ στη μέση.Δεν προλαβαίνεις να δεις.Πόσο μάλλον να νιώσεις.Σου έχουν απαγορεύσει να ζεις.Να γεύεσαι.Κλείνεις τα μάτια σφιχτά.Ζαλίζεσαι.Και ο κόσμος εκεί,στροβιλίζεται ακόμη.Μα εσυ θέλεις απεγνωσμένα να βγεις απο το κουκούλι σου.Να χορέψεις μαζί του.Να φωνάξεις,να γελάσεις,να κλάψεις δυνατά.Μα σε τρομάζει ακόμα και η φωνή σου.Σε τρομάζουν τα χέρια που απλώνονται πάνω σου.Σκέφτεσαι οτι θέλουν να αρπάξουν ενα κομμάτι σου και να το καταβροχθίσουν με μανία.Έτσι είναι.Ή μάλλον έτσι σου έχουν πει.Δεν ξέρεις πια τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο.Ποιος έχει δίκιο άραγε; Η μικρή φωνούλα μέσα σου που φωνάζει''αφήσου''; Ή οι ''άλλοι'';
Σκύβεις μοιρολατρικά το κεφάλι.Ενα βουνό απο δάκρυα γεννιούνται στα μάτια σου.Μια φωτιά καίει το στόμα σου.Δεν ξέρεις τι να κάνεις.Προσπαθείς να επιβιώσεις.Να κρατηθείς απο κάπου.Μα τα χέρια είναι πολλά και εσυ μόνη.Ο ουρανός που σε γέμιζε όνειρα κάποτε,τώρα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.Σου κλείνει το στόμα του με το πελώριο χέρι του.Ασφυκτιάς.Δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου.Ποιο δρόμο να πάρεις άραγε μαζί σου;Οι λέξεις που κάποτε σου έκαναν συντροφιά πεθαίνουν πριν καν γεννηθούν.Οι ώρες γίνονται λεπτές κλωστές έτοιμες να σπάσουν.Τα γέλια ρυάκια και φεύγουν.Βουβή η στιγμή σου.Βουβός και ο κόσμος σου.
Κάθεσαι κάτω αποκαμωμένη.Αγκαλιάζεις όσο πιο σφιχτά μπορείς το εγω σου.Μόνο αυτό σου απέμεινε.Μόνο αυτό μπορεί ακόμη να ανασάνει μέσα στις δειλές χούφτες σου.Το προστατεύεις με όποιο κόστος απο ματιές βλοσυρές.Απο φιλιά αγκαθωτά.Απο καρδιές άδειες.Προσπαθείς να μαζέψεις ενα-ενα τα σκόρπια κομμάτια σου.Να τα ενώσεις ξανά απο την αρχή.Μα δεν ξέρεις αν έχεις τη διάθεση πια.Αφήνεις τον κόσμο σου να κόβει βόλτες σαν αρπακτικό γύρω σου.Φοβάσαι τα μυτερά νύχια του.Δεν αντέχεις άλλες πληγές.Δεν μπορείς πια να τις κάνεις να κλείσουν.
Και οι στιγμές αφήνονται.Σκυφτές περνούν απο δίπλα σου.Η σιωπή έχει κυριεύσει πια τον κόσμο σου.Και εσυ εκει απέμεινες να κοιτάζεις με άδεια γυάλινα μάτια,το μέλλον σου.Το παρόν και το παρελθόν σου.Όλα εκείνα που έμοιαζαν ιδανικά έχουν χάσει μέρος της λάμψης τους.Φτερά έχουν φυτρώσει στις κυρτωμένες πλάτες τους και πετούν μακριά..Απλώνεις το χέρι σου που τρέμει.Σε μια ύστατη προσπάθεια,κάνεις μια τελευταία ευχή..
(to be continued...)
1 σχόλια:
Καλημερα! Απαισιοδοξο, ομως οχι και τοσο μακρυα απο την αληθεια για πολλους... Περιμενω εναγωνιως την ευχη; Εχει αραγε τη δυναμη να τα αλλαξει ολα μια ευχη μεσα απο τα βαθη της ψυχης;
Δημοσίευση σχολίου