Ο κόσμος σου.. #2

Απλώνεις το χέρι σου που τρέμει. Σε μια ύστατη προσπάθεια, κάνεις μια τελευταία ευχή.. μακάρι τίποτα να μην παίρνεις σαν δεδομένο στο εξής. Εύχεσαι δυνατά. Σαν να θες να σ ακούσουν τα λεπτά που έμεινες καρφωμένη στην πληγωμένη σου αλήθεια. Στο ασφαλές σου καταφύγιο με μια γρήγορα ματιά, όλα μοιάζουν αναταραγμένα, σαν μόλις να πέρασε ένας τυφώνας και τα παρέσυρε. Και κλαις που δεν έμεινε τίποτα και ύστερα πάλι σκουπίζεις τα δάκρυα με τη σκέψη ότι "ίσως είναι καλύτερα έτσι". Είχες ακούσει πως σημασία έχει να μείνουν τα απαραίτητα. Ακόμα και τα χέρια όσων κάποτε σκόρπισαν τη σκόνη τους πάνω σου (γιατί δεν ήξεραν το ρόλο που είχες στη ζωή τους). Μα τώρα ξέρεις. Στο χείλος του γκρεμού έρχεται πάντα μια υπόσχεση. Ο,τι θα γεννηθείς ξανά.

Γιατί το "ξανά" έχει για σένα την αρχή. Να βουτήξεις όσο πιο βαθιά μπορείς μέσα σου. Να τα δεις όλα καθαρά και μακριά από τις ωραίες αναγνώσεις τους. Και μετά να ψάξεις για τον θησαυρό. Στο καθετί.

Να σταματήσεις ο,τι γύρω στροβιλίζεται και να τινάξεις τα πληγωμένα φτερά σου.Να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα και ας διαμαρτύρονται τα μάτια.Να αφήσεις τον άνεμο να πάρει μακριά όλες τις έννοιες και τα προβλήματα.Να ξεκινήσεις με βήμα γοργό εμπρός.Να τρέξεις.Να χαθείς στα όνειρα που ξεδιπλώνονται μπροστά σου.Να απλώσεις τα χέρια και να αγγίξεις το πιο ψηλό σύννεφο στον ουρανό σου.Να γελάσεις δυνατά.Να φωνάξεις,να ακούσεις την ηχό να λέει το όνομά σου.